نظام وظیفه، بی نظام، بی وظیفه

از اینکه دوباره فرصتی دست داد تا مطلبی جدید در وبلاگ بنویسم خیلی خوشحالم و از تمام دوستانی که لطف کردند و مرا فراموش نکردند تشکر می کنم.

در این مدتی که نبودم اتفاقات بسیاری رخ داد که تصمیم گرفتم همه آنها را بنویسم و منتشر کنم. درس که جای خود دارد و مهم تر از آن بحث سربازی بود. امری که مقدس!!! شمرده می شود و آقایان ملزم به گذراندن این دوره هستند. امری مقدس!!! که دقیقا بعد از اتمام تحصیلات انجام می گیرد و باعث می شود تا به جای اینکه بلافاصله بعد از گذراندن واحدهای تئوری دانشگاه مشغول به کار عملی شویم در جایی مشغول شویم که هیچ ارتباطی به درس ها ندارد و همچنین باعث تلف شدن 2 سال از بهترین سال های عمر جوانان می شود.

چند ماه به پایان سال(82) مانده بود که دفترچه اعزام به خدمت را به معاونت نظام وظیفه فرستادم. (چندی است که سیستم های نظام وظیفه و اعزام به صورت پستی انجام می گیرد). نزدیک به سه ماه طول کشید تا نامه آنها به خانه رسید. در طول این مدت 2 بار به آنجا سر زدم تا مطمئن شوم نامه من رسیده و گم نشده است. اولین چیزی که هرکسی در بدو ورود به آتجا مواجه می شود بی نظمی است که همین امر باعث اذیت بچه ها و به هم ریختن اعصاب آنها می شود. در آنجا هیچکس جوابگو نیست. یعنی یا جواب سوالات را نمی دهند و یا با سر و صدا مراجعین را از اتاق بیرون می کنند. به جای اینکه یک نفر به عنوان مسئول اطلاعات در آنجا مشغول به کار شود، هر کسی خودش باید اتاق ها را با پرس و جوی فراوان از کسانی که دنبال کارشان آمده اند پیدا کند و خیلی وقت ها اتفاق می افتد که در یک صف طولانی منتظر نوبت می شوند و آخر هم متوجه می شوند باید به اتاق می رفتند. (مثل خود من)

من که برای معافیت پزشکی اقدام کرده بودم باید به بیمارستانی می رفتم که آنها معرفی کرده بودند. چند روز بعد به بیمارستان رفتم و آنجا نوع بیماری که مدعی شده بودم تایید شد و چند روز بعد نامه را به اداره نظام وظیفه بردم. بیشتر از سه ساعت معطل شدم تا نوبتم شد و تاریخ کمسیون پزشکی مشخص شد. روزی که برای کمسیون رفتم بدون آنکه معاینه ای بکنند و یا نگاهی بیاندازند ادعای مرا رد کردند. ( نمی دانم اینها که این همه ادعا دارند که بدون معاینه متوجه می شوند بیماری ندارم پس چرا بچه ها را به بیمارستان می فرستند). فردای آن روز خودم را برای تاریخ اعزام آماده کرده بودم که مرا به همراه چند نفر دیگر خواستند تا به داخل اتاقی برویم و گفت اگر تکان بخورید و یا کج بایستید همه تان را له می کنم و پرونده تان را نمی دهم. ما هم ساکت ماندیم و بعد از اتمام کار همه سراغ ما آمد و پرونده ما را داد و به اتاقی دیگر فرستاد که طبق آنچه نوشته بودند متوجه شدیم دکترهای!!! دیروزی نتوانسته بودند نوع بیماری ما را تشخیص دهند و به شورایعالی پزشکی فرستاده بودند. به آنجا رفتیم و دوباره وقت معاینه دادند. هر چند معاف نشدم و قرار شد به سربازی بروم اما رفتارهایی که آنجا دیدم تا به حال در هیچ جایی ندیده بودم. آدم هایی!!! که رفتارشان می توانست الگوی لقمان حکیم شود.

وقت مردم برای مسئولان آنجا اصلا اهمیتی ندارد و اگر وقت قبلی هم داشته باشید که خودشان داده باشند، مطمئن باشید حداقل تاخیر در کار شما کمتر از 2 ساعت نخواهد بود. یک چیز خیلی عجیب هم در آنجا دیدم که مطمئنا بسیار اتفاق می افتد:

یکی از مراجعین بعد از معاینه از اتاق خارج شد و بعد از آن برای معافیت وی خواستند تصمیم بگیرند. به نظر سرهنگی که آنجا نشسته بود او معاف دائم بود اما 2 دکتری که آنجا بودند موافق نبودند. همان سرهنگ گفت پس معاف از رزم می زنم، اما یکی از دکتر ها با اشاره به لحن حرف زدن و مدل موی وی خواست تا او را سرباز کند ـ به همین سادگی-

در راه برگشت به خانه به رفتارها و کارهای مسئولین و کارکنان آنجا فکر می کردم و اینکه چرا؟  چرا کارکنان آنجا از صدای خنده بچه هایی که معاف شده اند و مراحل آخر کار را می گذرانند ناراحت می شوند و سر و صدا می کنند و هزاران چرای دیگر.

شما اگر ساکن تهران باشید حتما برنامه تهران 20 را دیده اید. برنامه ای که بعد از سال های 76 آغاز شد و کوچکترین مشکلات را زیر میکروسکوپ می برد و مقصر همه را دولت اعلام می کند و مشکلات بزرگی مثل سربازی که مربوط به بیشترین جمعیت کشور می شود را نادیده می گیرد. برنامه ای که به نظر نمی رسد بعد از انتخابات ریاست جمهوری سال بعد ادامه پیدا کند.

نمی دانم چرا در این کشور همه مسائل را با سیاست مخلوط کرده اند و با سرنوشت جوانان به این راحتی بازی می کنند و بعد انتظار دارند همه عاشق کشورشان، ایران باشند. این کارها را انجام می دهند و بعد سمینار تشکیل می دهند که چرا ایران رتبه اول فرار مغزها را دارد و یا چرا سرمایه ها در حال خروج از ایران است و یا چرا جوانان به هر دری می زنند تا از ایران بروند و حاضرند شرایط بدتری را بپذیرند اما در ایران نباشند.