باز هم تردید. باز هم یک دوراهی
این بار می خواستم تصمیم بگیرم که چه بنویسم. سوژه که بسیار است. در خیابان، سطح شهر، کلاس درس، دانشگاه ، مسائل بین الملل و مسائل اقتصادی و ..... و راحت تر از همه ـ و شاید دلیل اصلی سخت وبلاگ ـ مسائل درونی خود آدم.
همچنین سبک های مختلف در نوشتن مثل طنز، جدی، تراژدی و ....
حالا کدام سوژه با کدام سبک ؟
فکر کنم بهتر باشه از همه سوژه ها و با تمام سبک ها استفاده کنم ـ البته اگر بتوانم و موفق شوم ـ و خودم را در یک سبک محدود نکنم. نظر شما چیست؟
بعد از یه عمری یک وبلاگ درست کردم و گفتم ما هم شدیم وبلاگ نویس. خلاصه نوشتن رو آغاز کردم. رفتم دنبال سوژه. سوژه پشت سوژه، موضوعات مختلف برای نوشتن از ذهنم می گذشت.
یک روز که می خواستم یکی از نوشته هایم را داخل وبلاگ قرار بدم تنها نوشته ای که می آمد عبارت زیر بود:
The page can not displayed
تصمیم گرفتم فردای آن روز این کار را انجام بدهم. وقتی آدرس را زدم چند خط نوشته آمد که با دیدن آن خیلی جا خوردم و ناراحت شدم. آن عبارت از این قرار بود:
“ We were attacked last night “
“ مشکلی در سیستم به وجود آمده که به زودی آن را برطرف خواهیم کرد. تمامی اطلاعات شما محفوظ خواهد ماند.”
تمام مطالبی که در ذهنم بود یک دفعه پرید. شوق نوشتن دیگر نداشتم. فکر کنم نزدیک 3 هفته طول کشید تا مشکل سایت برطرف شد و خوشحالم که دوباره می توانم بنویسم و حرف های دلم رو راحت بزنم.
قبل از اینکه شروع به نوشتن کنم برای weblog ، درگیر انتخاب اسم برای آن بودم. به نظر من انتخاب اسم مهمترین چیز برای شروع است. خلاصه اینکه یک ورق برداشتم و شروع کردم به نوشتن. انواع و اقسام اسم های مختلف. اسم ها پشت سر هم قطار شده بودند. یک دفعه 2 تا کلمه از ذهنم گذشت: شب و سکوت ...
نمی دانستم کدام را انتخاب کنم. خواستم ترکیب هر دو را بگذارم که ناگهان به یاد یکی از کاست های شجریان افتادم. شب، سکوت، کویر
بالاخره تصمیم خودم را گرفتم.