آدم ها مثل هندی ها روی زمین راه می روند٬ با یک سبد در جلو و یک سبد در پشت سر.در سبد جلو صفات نیکمان را می گذلریم. در سبد پشتی٬ عیب هایمان را نگه می داریم.

به همین دلیل در روزهای زندگی چشمانمان را بر صفات نیک خود می دوزیم و فشارها را در سینه مان حبس می کنیم. در همین زمان بی رحمانه در پشت سر همسفرمان که پیش روی ما حرکت میکند٬ تمامی عیوبش را می بینیم.

این گونه است که درباره خود٬ بهتر از او داوری می کنیم. بی آنکه بدانیم کسی که پشت سر ما راه می رود٬ درباره ما به همین شیوه می اندیشد.

گیلبرتو دنوچی