من باید فرود آیم،

نباید بنشینم،

سال هاست، از آن لحظه که پر بر اندامم رویید

و از آشیان، از بام خانه پرواز کردم

همچنان می پرم، هرگز ننشسته ام،

و دیگر سری به سوی زمین و به سواد پلید شهرها

و بام های کوتاه خانه ها بر نگرداندم،

چشم به زمین ندوختم،

پروازی رو به آسمان،

در راه افلاک

و هر لحظه دورتر و بالاتر از زمین

و هر لحظه نزدیک تر به خدا !

دکتر علی شریعتی