نزدیک به 2 ماه است که چیزی در وبلاگ ننوشته ام. هر چند موضوعات و سوژه های بسیاری وجود داشت و هر یک می توانستند در زمان خود جالب و درخور توجه باشند.
گزارشی از بیست و سومین جشنواره تئاتر فجر و نقدی بر نمایش هایی که موفق شدم آنها را ببینم. از جمله «کارمن فونبر» کاری از لهستان، «سامورایی مجنون» از ژاپن و ...
محرم و وقعه عاشورا، ولنتاین، فیلتر شدن اورکات و سایت هایی شبیه به آن و تعداد زیادی از وبلاگ ها، دستگیری برخی وبلاگ نویسان و ....
اما ... اما نمی دانم چرا دیگر حال و حوصله نوشتن را ندارم؛ یا اینکه دوست دارم بنویسم ولی تمایلی برای انتشار آن در وبلاگ ندارم. شاید به خاطر کار زیاد و خستگی باشد، شاید به دلیل فرصت کم و شاید به این دلیل که در طی کمتر از یک ماه تعداد بازدیدکنندگان از وبلاگ به بیش از هزار نفر می رسد اما تعداد نظرات در همین مدت یکی بالا می رود. چرا؟!!!
هر چه بیشتر به این موضوع فکر می کنم، بیشتر دچار سردرگمی می شوم. چرا وبلاگ نویس ها تنها به وبلاگ هایی سر می زنند که برای نوشته آنها نظر داده شده باشد؟ چرا اکثر بلاگرها برای نوشته های کوتاه نظر می نویسند و تمایلی برای نظر دادن درباره متون با بحث های جدی تر و کمی طولانی را ندارند؟ چرا بیشتر نوشته های وبلاگ ها را متون و آثار دیگر نویسندگان تشکیل می دهد؟ مگر نه اینکه وبلاگ محیطی است برای ابراز عقاید شخصی.
چرا تعداد بازدیدکنندگان وبلاگ هایی که مطالب و عکس های غیر اخلاقی منتشر می کنند تنها در طی کمتر از چند روز به بیش از 3000 یا 4000 نفر می رسد و مرتب بر این تعداد افزوده می شود؟
آیا همه اینها یک هشدار نیست؟ قشری شدن و سطحی شدن بلاگرها و وبلاگ ها.
وجود نظرهایی متفاوت و بی ربط به نوشته ها که گاهی درصد بالایی از قسمت نظرات در وبلاگ ها را تشکیل می دهد، نشان از چیست؟
چرا به فکر بالا بردن سطح کیفی نوشته ها نیستیم و تنها نگاه ها به آمار بازدیدکنندگان است؟
وبلاگ هایی با نویسنده ناشناس هم وجود دارند که هم خوب می نویسند و هم تعداد بازدیدکنندگان بالایی دارند و شمار نظر دهنده ها نیز قابل توجه است. رمز موفقیت این افراد در چیست؟ و چرا برخی نویسندگان با وجود آمار بالای بازدید و نظرات به یک باره از نوشتن دست می کشند؟
من هم دیگر دلسرد شده ام. دنبال بهانه ای هر چند کوچک می گردم تا باز با همان شور و اشتیاق اولیه به دنیای وبلاگ برگردم.
دوست گرامی بادرود فراوان..من هم با تجربه اندکم در این کار همین سئوالها را از خودم کردم و پاسخ خودم این بود که این وضع ناسالم برایند شرایط ناهنجارروز است .ولی شما به تلاشهای خود ادامه بده بی شک مفید و برای گروهی اثربخش خواهند بود..موفق وسبزسبزباشی
نمی دونم چی بگم من هم همین سوالات برام پیش اومده میدونی عزیز دنیای مجازی هم پر از ریا شده.........
سلام برادر!
بابا وبلاگ نویسی هم دیگه داره لوث میشه..
همه ی حرفاتو قبول دارم!طرف(یک میوه ی زیتونی رنگ!!)یه مشت اراجیف و مزخرفات مینویسه،راجع به زمین و زمان و دیگر پدیده های خلقت اظهار نظر میکنه(چیزایی که اصلا در حدش نیست که راجع بهش نظر بده)اونوقت ۳۰۰ تا نظر براش میاد!دلیلشو درست نمیدونم!
منم به شخصه شوقی برای وبلاگ نویسی ندارم.
آقا خوشحال میشیم مزین بفرمایید!......مخلص آقا پیمان!
والا منم مثل همه زیاد فکر کردم رو این قضیه
ولی دلیلی پیدا نکردم
در ضمن ! قرار نیست هر کسی یه مطلب را میخونه نظر بده
وبلاگ واسه ی من مثل یه دفتر خاطرات میمونه .
کسی اونو بخونه یا نخونه برام مهم نیست . چون واسه ی خودم مینویسم . نه واسه ی بقیه
سلام عزیز
منهم مثل تو . تو هم مثل من و ..........
کاملا موافقم. اصلا یه مدته که خیلی کم بلاگ نویسی می کنم البته از روز اول هم خیلی جدیش نگرفته بودم .
به هر حال اگه جواب سوالات خودت رو گرفتی به منهم یه ندایی بده.
به من سر بزن . الان
یا علی مدد
اینها که گفتید همان است که رادیو و تلویزیون ایران را هم بی مشتری کرده است ..
پیمان‌جان‌دست‌رودلم‌نذار...که الان‌دیگه‌‌نق‌نق‌هام‌شروع‌میشه
اینی که‌گفتی‌ازاون‌مسائلیست‌که‌رواعصاب‌خیلیها‌ورجه‌وورجه‌میکنه
اما‌فعلا‌همینه‌که‌میبینیم....
اما‌خواهشا‌تو‌بخاطر‌این‌مسائل‌وبلاگ‌نویسی‌راکنارنذار....
هردفعه‌که‌میامدم‌وبهت‌سرمیزدم‌ومیدیم‌که‌هنوزمطلب‌جدیدی‌ننوشتی
حالم‌بدجورگرفته‌میشد....
لطفا‌ازاین‌ببعد‌انقدر ناامید‌نشو
ازخوانندگان‌وبلاگت................یاهو
salam..vay ke be che chizi eshare kardi..daghighan chizi bood ke too delam moonde bood..midooni hame maman baba ha (nasle ghabl)migan ma ha badimo..badan gahii ke in chiza ro mibinam migam nakon erast began ?!
سلام پیمان . . . خوبی ؟ . . . چند وقته که بهت سر نزدم . . . فکر کنم ۲-۳ ماهی میشه . . . خلاصه ببخشید . . . راستی من آپدیت کردم . . .. خوشحال میشم سر بزنی . . . موفق باشی . . . آزاد
سلام پیمان...
عیدت مبارک..
میدونی پسر کاش دغدغه آدم این باشه که چرا به نوشتش تو بلاگ نظر نمیدن.بابا دل خوشی داری ها.
مثلا نظر بدن چی میشه؟..
یا چه گلی به سر اونهایی که بلاگشون پرمشتریه هست که به سر تو نیست.
پیمان خیلی داغونم .. نمیدونم چرا دارم برات اینو مینویسم . برام دعا کن.فدات.
سلام.منم بعضی اوقات شده که واسه وبلاگم مطلب کم میارو نمینویسم.یعنی هر موقع حسش باشه مینویسم.سال نو مبارک.سال خوبی داشته باشی.به منم سر بزنی خوشحال میشم.موفق باشی
خب ننویس..
کاری به کار بقیه نداشته آقا پیمان. من و شما حرف دل خودمون رو می زنیم. مهم اینه. موفق باشید. به بندرعباس سیتی هم خیلی وقته سر نزدی...
نه از رومم نه از زنگم...همان بی رنگ بی رنگم.... .
ممنون از حضورت.خوشحالم کردی .
در پناه یگانه یار.
پیمان عزیز سلام
خوشحالم که به ما سر زدی و با وبلاگ شما آشنا شدم.
در مورد سنگ صبور خواستم بگم آره هدف من هم از نوشتن این بلاگ همین بود.
با من تماس بگیر
سلام .حق باتوست این سطحی نگری ها را خیلی راحت میتوان دید.بعضی وقتها میبینم برای یک متن بسیار مصخره مثل تعریف کردن یک قرار ملاقات ساده با اب و تاب و یا وارد شدن به جزئیات نه چندان ضروری یک اتفاق خیلی مزخرف مثل شماره دادن یک پسر به دختری در خیابان و...یا حتی ترس یک دختر ۲۶ ساله ازیک سوسک سیاه ...۲۰۰ تا کامنت می گذارندولی یک متن قوی و مفصل و عمیق ۳ تا !! خوب چه میشه کرد مردم این مملکتن اگه اینطور نبودن که وضعمون این نبود!!! همه اینها اخطار ه یک اژیر خطر اما کو گوش شنوا!!! ماهمه خفته گانیم اقا !
والا چه میشه کرد.وبلاگ نویسی هم اینجوریه.منم یه همچین شرایطی رو دارم.اما هیچ وقت خسته نمیشم.و لااقل برای دل خودم می نویسیم.حالا میخواد روزی یه نفر سر بزنه یا ۱۰۰۰ نفر .از همه شون هم ممنونم.حتی اگه نظر ندن.
سلام . ممنون از لطفت به وبلاگ من . دوست دارم مسائلی را که تو مطرح کردی از بعدی دیگر ـ روانشناسی اجتماعی بررسی کنم . لطفا؛ باز هم به من سر بزن
من با اجازتون وبلاگتون رو لینک دادم.